Türkiye'de ''küçük'', ''kara'', ''kızıl'' ve ''sakallı'' olmak üzere 4 akbaba türünün yaşıyor. Ülkenin her yerine dağılan akbabalar genellikle Orta, Doğu ve Güneydoğu Anadolu bölgeleri ile Akdeniz Bölgesi'nin doğusunda yaşıyor. Hayvan leşlerini kısa sürede ortadan kaldırdıkları için ''doğanın çöpçüleri'' olarak nitelendirililyorlar.
Bağışıklık sistemleri çok kuvvetli... Türleri arasında da bir hiyerarşi var. Leşin başında yemek sıraları var. Leşin iç organlarını kızıl akbaba yer. Derisi ve daha sert kısımlarını kara akbaba, kemiklerin üzerinde kalan küçük et parçalarını ve artıkları küçük akbaba yiyor.
Sakallı akbaba ise sadece kemikleri yer.Akbabaların ekosistemdeki rollerinin çok önemli. Ölen hayvanları çeşitli çürükçül organizmalar ve parazitlerin yanında doğada akbabalar gibi birçok hayvan tüketir. Büyük leşçiller, leşleri çok çabuk bir şekilde doğadan yok ederler. Doğayı temizleyerek diğer hayvanların leşten kaynaklı olası olumsuz etkilerden zarar görmesini engellerler'.
''EN BÜYÜK TEHDİT, ZEHİRLENME''
Bu hayvanları tehdit eden unsurların başında zehirlenmelerin geliyor. Kirlilik ve habitat kaybı da bu kuşlar için çok büyük bir tehdit oluşturmakta. Özellikle doğada zehirlenerek öldürülen tilki gibi hayvanların leşleriyle beslenen akbabalar için doğadaki en büyük tehdit, zehirlenmedir. Yasa dışı ve kontrolsüz yabani hayvan avcılığı, akbaba gibi hayvanların doğada av bulmalarını zorlaştırıyor. Bu hayvanlar leş bulabilmek için uzun mesafeler kat ederler. Türkiye'de yaban hayatı azaldığı için bu hayvanların doğal besinleri azaldı. Zehirle tilki, çakal ve kurt avcılığı çoğaldı. Bu hayvanların leşlerini akbabalar yiyor. Zehirden direkt etkileniyorlar. Her yıl çok sayıda akbaba bütün dünyada bu şekilde ölüyor. Doğa Derneği Ankara'nın Beypazarı ilçesinde Türkiye'nin tek akbaba koruma projesini yürütüyor.
